Shahrokh Zamani to UN’s Shaheed & Pillay: Listen to My Cry against Injustice!

Dear Mr. Ahmad Shaheed and Mrs. Navi Pillay:

Listen to my cry against injustice!

I am Shahrokh Zamani, a trade unionist living in Tehran for the past 30 years. I was arrested by armed intelligence agents when I went to Tabriz to visit my parents on June 8, 2011 without any proof or judicial order. I was subjected to psychological and physical torture while being held in solitary confinement. I was insulted and threatened with death and even rape [if I did not] confess to what the interrogator dictated. I did not answer any questions [and instead] demanded to be tried in a court in presence of my lawyer and jury. I went on hunger strike for 32 days and lost 28 kilograms of my weight.

I was tried by Judge Hamlbar in Branch Number 1 of the Revolutionary Court of Tabriz without any evidence, and sentenced to 11 years in prison. In the issued verdict, the judge himself has confessed that I have denied the charges during the investigation process; as such, he is to be held accountable for the reasoning [behind the imposition] of this heavy sentence. The verdict was confirmed by Judge Imani in Branch 6 of the Appeals Court of the East Azerbaijan Province, which is known as the Confirmation Branch. Branch 29 of the Supreme Court, which is known as the Intelligence Branch, also confirmed the sentence. Mr. Pour Faridi, who was my lawyer at the time, asked the judge of the Appeals Court to show at least one acceptable proof [that could support] the issued sentence. A judge of the Supreme Court had told my mother that there is no evidence according to which a sentence of even one day in prison could be issued.

According to Article 22 of the internal bylaws of the prisons, any military, judicial or intelligence body is expressly forbidden from interfering in the internal issues of the prisons. However, there are intelligence offices in all prisons, such as Ward 209 in Evin Prison, Ward 37 in Tabriz Central Prison, and Ward 8 of the IRGC in Rajaei Shahr Prison, which are controlling and monitoring the political prisoners on a daily basis. By the order of the intelligence officers, I was transferred to different wards in Tabriz Central Prison such as Quarantine; Ward 12, where the dangerous prisoners are kept; and Ward 15, which is known as the Methadone Ward, and is where the prisoners suffering from HIV, hepatitis and gangrene [are housed]. Then I was exiled to the Yazd Prison, and afterwards to the Rajaei Shahr Prison in Karaj. Finally, and despite the internal bylaws of the prisons which requires the separation of prisoners according to their crimes, I was exiled to the Ghezel Hesar Prison, where the drug-related prisoners are kept.

I was the representative of the political prisoners of Ward 12 of Rajaei Shahr Prison, trying to defend the rights of the prisoners, and complaining to the authorities about the closing of the only library of the prison, the increase in the spread of dangerous electrical noises, and the beating of prisoners. I asked the authorities to respect the prisoners’ rights in accordance with the internal bylaws of the prisons through a letter.

None of these prisons have the least legal standards, and the prisoners are deprived of their rights such as the right to nutrition; health care; education; sport; and contact with their families through telephone calls, prison visits, furloughs and letters. Further, the prisoners are subjected to systematic mental and physical torture. Despite Article 3 of the internal bylaws of the prisons, which says the aim of imprisonment is pedagogy, those chosen as the authorities of the prisons are the most violent and illiterate people, who consider the torturing of prisoners to be a key to heaven.

Dear Sirs:

As a trade unionist, I have been arrested and imprisoned illegally and have been exiled to one of the worst prisons in Iran, which is comparable to the prisons of the Middle Ages. Ghezel Hesar Prison has 10 independent wards with a [maximum] capacity of 7000 prisoners; however, there are 20,000-38,000 prisoners there. At the moment there are 21 to 22 thousand prisoners in this prison, including 3000 death row prisoners, 7000 prisoners sentenced to life imprisonment, and nearly the same number sentenced to 15 years in prison. There are 10 to 20 prisoners hanged every month. Most of the issued sentences are [based on confessions extracted] under torture and in the absence of a lawyer and jury. From the time a prisoner enters the prison, he has to be naked in 3 different points in front of 2 or 3 cameras. Between 9 and 16 prisoners are kept in rooms measuring 7.5 square meters. In Ward 3, which is known as the best one, there are only 5 bathrooms which are usable only for 40 minutes to 2 hours a day for 160 to 200 prisoners.

There is no water between 1 p.m. and 5 p.m. on most days. There is no proper health care system. Each prisoner is taken to the clinic once a month, and the doctors there always give some pills without examining them. The food is made of soybeans intended for animal feed, and is of such poor quality that most prisoners prefer to be hungry and not eat the food. Those who want to buy food from the restaurant have to pay 17,000 Tomans for the same chicken that is sold for 6,000 Tomans outside the prison. The bad financial condition of the prisoners makes them deal drugs and cigarettes – where it is forbidden – telephone cards, calling times etc. There is no book in the prison to read. In a place called Dar-Al-Koran, the prisoners are forced to learn Arabic and memorize the Koran, and are misused as finks. The other prisoners have renamed it Dar-Al-Sheytan (the Home of the Devil), since the prisoners are humiliated there and forced to spy on the other prisoners.

Any objection [to these conditions] will result solitary confinement, cutting the hairs, being beaten, and lashes on the soles of the feet. The prisoners are thrown in the pool and then tortured with electric shocks. Mr. Shirazi, who is responsible for the Quarantine, and his entire family, including his daughters, sons, and daughter-in-law, work in the prison as well, and are used to insult the prisoners’ families, in addition to beating the prisoners.

There are lot of prisoners suffering from HIV, hepatitis and gangrene. In Ward 1, there are 6,000 prisoners, only 400 of whom are healthy while the others are suffering from HIV, gangrene and tuberculosis. Sixty-five to seventy prisoners have died during the past four months. During the first week of the Iranian New Year, four prisoners died as a result of not having been transferred to the hospital.

In Ward 4, which is known as the Workhouse Ward, there are 15 prisoners whose HIV test was positive.

This was a summary of the situation of the prison where I am being kept.

Dear Mr. Ahmad Shaheed and Mrs. Navi Pillay;

I have been on hunger strike for the past 33 days in protest of being exiled to Ghezel Hesar Prison. I have lost 20 kilograms of my weight. Despite writing 12 letters to the authorities of Ghezel Hesar Prison asking them to return me to the political ward of the Rajaei Shahr Prison, I have not received any answer yet. Considering the authorities of the Islamic Republic of Iran are responsible for any mental and physical harm [that might come to me], I urge you to dispatch a commission of inquiry and put pressure on the Islamic Republic to fulfill their obligations according to their own laws and return me to the political ward.

I thank you for all your efforts.

Sincerely yours,

Shahrokh Zamani

April 7, 2014

Translation: Kaveh Taheri
Editing: Maria Rohaly

ORIGINAL FARSI:

متن پیاده شده‌ی پیام شاهرخ زمانی به احمد شهید و ناوی پیلای

جناب احمد شهید، خانم ناوی پیلای،
فریاد دادخواهی [علیه] حق‌کشی و قانون‌شکنی مسولین علیه مرا شنوا باشید.
من شاهرخ زمانی، فعال سندیکایی، مقیم ۳۰ ساله‌ی تهران، در ۱۸ خرداد ماه ۱۳۹۰ که برای دیدار والدینم عازم تبریز شدم، در بدو ورود توسط اداره‌ی اطلاعات بدون سند اتهامی و حکم قضایی با زور اسلحه دستگیر و در سلول انفرادی زیر شکنجه‌های روحی و جسمی، توهین، تحقیر و تهدید به مرگ و حتی تهدید به تجاوز قرار گرفتم. تا هرچه بازجوی شکنجه‌گر دیکته می‌کند قبول کنم. من در اعتراض به این برخورد باندی غیرقانونی و تقاضای محاکمه در یک دادگاه صالحه با حضور هیات منصفه و وکیل هیچ‌گونه بازجویی شفاهی و کتبی نداده و عین ۳۲ روز را در اعتصاب غذا بودم، به طوری‌که ۲۸ کیلو لاغر شدم. سپس بدون مدرک اتهامی که دادگاه بتواند روی آن حکم بدهد تحویل شعبه‌ی ۱ دادگاه انقلاب، قاضی حملبر، داده شده و با سفارش بازجو به ۱۱ سال زندان محکوم شدم. حملبر، قاضی فرمایشی در تناقضی آشکار در متن دادنامه‌ی من اعتراف می‌کند که متهم شاهرخ زمانی در کلیه‌ی مراحل تحقیق و بررسی منکر موارد اتهامی شده است. این‌که با چه توجیهی بدون کوچک‌ترین سند اتهامی ۱۱ سال حکم داده است باید جواب‌گو باشد. سپس این حکم ناعادلانه در دادگاه شعبه‌ی ۶ تجدیدنظر، قاضی ایمانی، که به دادگاه تایید نظر مشهور است، تایید [شده] و بعد در شعبه‌ی ۲۹ دیوان عالی کشور که به شعبه‌ی سفارشی اداره‌ی اطلاعات مشهور است بدون رسیدگی و اعاده‌ی دادرسی تایید شد. وکیلم جناب آقای پورفریدی در اعتراض به شعبه‌ی تجدیدنظر تاکید کردند، جناب قاضی، حداقل یک دلیل محکمه‌پسند برای تایید حکم بیاورید. کارشناس دیوان عالی کشور ضمن اظهار تاسف از بررسی ناعادلانه‌ی اعاده‌ی دادرسی به مادرم گفته است، من هیچ‌گونه سند اتهامی که قاضی بتواند روی آن حتی یک روز حکم زندان بدهد در پرونده ندیدم. باز برخلاف ماده‌ی ۲۲ آیین‌نامه‌ی داخلی زندان‌ها که دخالت کلیه‌ی نیروهای نظامی، قضایی و اطلاعاتی را در مورد امور اداری زندان اکیدا قدغن کرده است، با وجود شعبه‌ی وزارت اطلاعات در زندان‌ها همانند ۲۰۹ در اوین، ۳۷ در تبریز و بند ۸ سپاه در رجایی‌شهر که مستقیما زندانیان سیاسی را تحت کنترل و نظر دارند، به سفارش باندی بازجو در تبریز مرا به بدترین بندهای زندان یعنی قرنطینه، ۱۲ محکومین خطرناک و ۱۵ متادون که پر از [مبتلایان به] ایدز، قانقاریا و هپاتیت بود دادند تا مرا از بین ببرند. بعدا به یزد و رجایی‌شهر و اکنون نیز برخلاف آیین‌نامه‌ی داخلی سازمان زندان‌ها در تفکیک جرایم به زندان مواد مخدر قزلحصار به طور غیرقانونی، بدون تفهیم اتهام و حکم قضایی تبعید کرده‌اند.

چراکه در زندان رجایی‌شهر به عنوان نماینده‌ی سالن ۱۲ [زندانیان] سیاسی و مدافع حقوق قانونی و صنفی آنان به تخریب تنها کتاب‌خانه‌ی زندان، تشدید پارازیت‌های مضر سلامت زندانیان، ضرب و شتم زندانیان و دیگر موارد نقض حقوق آن‌ها اعتراض کرده و خواستار اجرای موارد آیین‌نامه‌ی داخلی زندان در ۱۶ ماده به صورت کتبی شده‌ام.

لازم به ذکر است، تمامی این زندان‌ها فاقد کوچک‌ترین استاندارد قوانین سازمان زندان‌ها و حقوق شهروندی در مورد تغذیه، بهداشت، درمان، آموزش، ورزش و تفریحات، ارتباطات عاطفی زندانیان با خانواده مانند تلفن، مرخصی، ملاقات حضوری و مکاتبه بوده و زندانیان به طور سیستماتیک مورد تحقیر، توهین و شکنجه‌ی روحی و جسمی قرار می‌گیرند و برخلاف ماده‌ی ۳ آیین‌نامه‌ی سازمان زندان‌ها که هدف زندان را تربیت و بازسازی زندانی تعریف کرده است، خشن‌ترین، بی‌سوادترین و عامی‌ترین افراد به جای روان‌شناس و مربی تربیتی حکومت می‌کنند که کتک و مردم‌آزاری را نوعی ثواب و کلید بهشت می‌دانند.
عالیجنابان،
یک زندانی سندیکایی را به طور غیرقانونی دستگیر، زندانی و سپس به جایی تبعید کرده‌اند که از بدترین زندان‌های ایران می‌باشد که فقط می‌توان آن را به قرون وسطی تشبیه کرد. زندان مخوف قزلحصار با ۱۰ بند مستقل و با ظرفیت تا ۷ هزار زندانی، پذیرای ۲۰ هزار و در حال پرتراکم تا ۳۸ هزار زندانی می‌باشد که فعلا این تعداد حدودا ۲۱ تا ۲۲ هزار نفر است که ۳ هزار نفر اعدامی، حدود ۷ هزار نفر [محکوم به] حبس ابد در همین حدود [محکوم به] ۱۵ سال زندان می‌باشند. به طور متوسط هر ماه ۱۰ تا ۲۰ نفر اعدام می‌شوند. اکثر حکم‌های صادره زیر بدترین شکنجه‌ها در آگاهی بدون حضور وکیل و هیات منصفه بوده است. زندانی از بدو ورود در ۳ نقطه، مقابل ۲ تا ۳ دوربین لخت مادرزاد می‌شود و در اتاق‌های ۷ و نیم متری از ۹ تا ۱۶ نفر در شرایط تراکم نگه‌داری می‌شوند. در به‌ترین واحد زندان، یعنی واحد ۳، روزی برای ۱۶۰ تا ۲۰۰ نفر ۵ دهنه‌ی حمام و از ۴۰ دقیقه تا ۲ ساعت [زمان] حمام می‌باشد. اغلب روزها از ساعت ۱ تا ۵ آب قطع بوده و درمان نیز در سطح خیلی نازلی می‌باشد. هر ماه یک بار وعده‌ی بهداری است که بدون کوچک‌ترین معاینه چندین قرص داده می‌شود، در تغذیه سویای حیوانی به هم‌راه بی‌کیفیت‌ترین مواد به قدری خراب است که زندانیان حاضرند گرسنه بمانند ولی غذا نخورند و کسانی که از رستوران غذا می‌خرند، مرغ ۱ کیلویی ۶ هزارتومانی را به قیمت ۱۷ هزار تومان می‌خرند. وضعیت خراب مالی زندانیان آن‌ها را وادار به فروش مواد مخدر، داروهای روان‌گردان، سیگار در جایی که قدغن است، کارت تلفن، وقت تلفن و غیره می‌کند. کتاب در حکم کیمیا بوده و از زندانیان دور نگه داشته می‌شود. در جایی به نام دارلقرآن، زندانیان برای گرفتن مرخصی و ملاقات حضوری، زندانیان مجبور به حفظ عربی و قرآن هستند که اغلب به صورت خبرچین از آن‌ها سواستفاده می‌شود. دیگر زندانیان به این بند دارالشیطان می‌گویند، از بس که انسان‌ها در آن‌جا خورد و تحقیر شده و خودباخته و بی‌هویت مجبور به آدم‌فروشی خبرچینی از هم‌بندیان خود می‌کنند.

کوچک‌ترین اشکال اعتراض قانونی زندانیان با ۶ روز انفرادی، زدن موی سر، ضرب و شتم و فلک کردن و ضربات کابل زیر پا مواجه می‌شود. زندانی را در آب حوض انداخته، خیس کرده و با شوکر به جانش می‌افتند که فریاد بدبخت‌ها به آسمان بلند شده و تقاضای عفو بخشش می‌کنند. فردی به نام شیرازی که مسئول قرنطینه بوده و اغلب خانواده‌اش [از جمله] پسرها، دخترها و عروسش در زندان کار می‌کنند، علاوه بر ضرب و شتم شدید زندانی، ملایم‌ترین کلامش فحش‌های رکیک به زن و بچه و پدر و مادر و خود زندان می‌باشد. کسی نیست که از کلام ایشان بهره‌ای نبرده باشد.

زندان [قزلحضار] پر از بیماری‌های مسری و لاعلاج مانند ایدز، هپاتیت و قانقاریا است. مخصوصا در واحد ۱ با ۶هزار زندانی، فقط ۴۰۰ نفر سالم هستند و اغلب [مبتلا] به ایدز، سل و قانقاریا می‌باشند. طی ۴ ماه گذشته بین ۶۵ تا ۷۰ نفر جان باخته‌اند و در هفته‌ی اول فروردین ماه ۴ نفر به علت دیرکرد در انتقال به بیمارستان فوت کرده‌اند.

در واحد ۴ که واحد کارگاه است و با بخش‌های دیگر زندان و بیرون از زندان تماس دارد، تست ایدز ۱۵ نفر توسط بهداری مثبت [اعلام شد] که خطر سرایت آن به سایر بخش‌ها جدی است.
به طور خلاصه و مفید، این زندانی است که من در آن نگه‌داری می‌شوم.

جناب احمد شهید، خانم ناوی پیلای،
من از زمان انتقال و نگه‌داری در زندان مواد مخدر [قزلحصار] که برخلاف آیین‌نامه‌ی داخلی سازمان زندان‌ها در تفکیک جرایم است و در اعتراض به این مساله تا امروز ۳۳ روز است که در اعتصاب غذا بوده و ۲۰ کیلو وزن کم کرده و حالم به شدت خراب است. علی‌رغم این‌که تاکنون ۱۲ نامه برای رسیدگی به درخواست قانونی‌ام برای بازگشت به بند سیاسی به مسولین زندان قزلحصار نوشته‌ام، با بی‌تفاوتی، جواب سربالا، امروز – فردا کردن و وقت‌کشی آن‌ها مواجه شده‌ام. من ضمن این‌که مسولیت هرگونه عواقب و لطمات روحی، جسمی و جانی اعتصاب غذا را متوجه مسولین می‌دانم از آن جنابان می‌خواهم با فرستادن کمیته‌ی حقیقت‌یاب به این قتل‌گاه و فشارهای جهانی بر حکومت جمهوری اسلامی آن را وادار کنند، حداقل به قوانین مصوب خود در رعایت حقوق شهروندی و صنفی زندانیان مخصوصا تفکیک جرایم پایبند بوده و مرا به بند سیاسی بازگردانند.

با تشکر از زحمات بی‌شائبه‌ی شما
دستتان را به گرمی می‌فشارم
شاهرخ زمانی
۱۸/۱/۱۳۹۳