A Message from Farzad Kamangar’s Mother for the International Day to Support Political Prisoners, 20 June 2011 | پیام مادر فرزاد کمانگر به مناسبت روز ٣٠ خرداد روز جهانی در حمایت از زندانیان سیاسی

To break this lock, solidarity is essential!

I have said it numerous times in my messages and will say it again that we must think of our beloved prisoners and don’t allow them to be kept in prison, tortured and killed. No prisoner will be set free without our efforts because the cruelest and the most apathetic individuals are tasked to decide the prisoners’ fate. To break this lock, solidarity is essential.

There must be solidarity between families, and people must help them. Certainly, this assistance does exist. We must ask why our loved ones are imprisoned when they are innocent; we must ask what gives the authorities the right to kill our children. Although many years have passed, a large number of families still don’t know in which prison their children are locked up or even whether they are still alive or already slaughtered. Those families whose children are slain don’t know where they are buried.

Thousands of families similar to me are wandering from town to town. What law, which God and which human can accept this? What was my Farzad’s crime? He only said that a human being must live like one. The authorities imprisoned my son for this reason and executed him.

For sure, there are other young individuals who wish to live like a human and state the same desire similar to my son. Why should they be imprisoned? How long must these mothers suffer, weep and wear black for mourning? I am a mother who has suffered immensely both when my Farzad was in prison and now that the authorities have taken him from me. I understand what other mothers go through for their loved ones day and night. I neither wish grief nor pain even for my enemies’ mothers because I am a mother myself. I want no mother to wail for her child.

I say this to all the families of political prisoners and to all human beings. The only solution out of the current situation is solidarity. We must become united as one both inside the country and abroad. From all the defenders of human rights organizations, I request not to forget this country’s youth and not to permit the authorities to imprison our young and murder them. It is enough.

I kiss you all.

Translated by Laleh Gillani

برای شکستن این قفل اتحاد لازم است

من بارها در پیامهایم گفته ام و باز هم میگویم که باید به فکر عزیزان زندانی باشیم و نگذاریم در زندانها بمانند و شکنجه شوند و کشته شوند. هیچ زندانی ای بدون تلاش ما نمی تواند از زندان بیرون بیاید، چون بی رحم ترین و بی احساس ترین آدمها در باره زندان و زندانیان تصمیم می گیرند. برای شکستن این قفل اتحاد لازم است. باید بین خانواده ها اتحاد باشد و مردم به آنها کمک کنند که حتما کمک می کنند. باید رفت و پرسید که چرا فرزندان ما را بی گناه زندانی کرده اید، به چه حقی عزیزان ما را می کشید. بسیاری از خانواده ها پس از چند سال هنوز نمی دانند که جگر گوشه هایشان کجا زندانی شده اند. حتی نمی دانند که آیا زنده هستند یا آنها را کشته اند، یا اگر کشته شده اند محل دفن شان کجاست. هزاران خانواده مثل من سرگردان این شهر و آن شهرند. چه قانونی، چه خدایی، چه انسانی این را قبول دارد؟ جرم فرزاد من چه بود فقط گفت که انسان باید مثل انسان زندگی کند. بخاطر این پسر مرا اسیر کردند و کشتند.

عزیزان دیگر، جوانا ن دیگر هم حتما مثل پسر من یک زندگی انسانی می خواهند و همین را می گویند، چرا باید زندانی شوند؟ تا کی این مادران زجر بکشند، ناله کنند و سیاه بپوشند؟ من یک مادرم، درد و عذاب زیادی کشیده ام. چه آن وقت که فرزادم در زندان بود و چه حال که او را کشته اند. می دانم که مادران دیگر هم بخاطر جگر گوشه هایشان شب و روز چه می کشند. من حتی نمی خواهم که مادران دشمنانم هم در عزا بنشینند و زجر بکشند چون مادرهستند و نمی خواهم هیچ مادری بخاطر بچه اش گریه و زاری کند.

به همه خانوادها ی زندانیان سیاسی می گویم، به همه انسانها می گویم تنها راه یکی بودن است، یکی شدن و اتحاد است. چه در داخل کشور و چه در خارج کشور. من از همه نهاد های انساندوست تقاضا میکنم به فکر جوانان این مملکت باشند و نگذارند که این جوانان در زندانها بمانند و یا در زندان ها کشته شوند. دیگر بس است.

دست و روی همه شماها را می بوسم.

Source: Rowzane